حرفه‌ی موسیقی

در سال ۱۹۷۷ یانی به گروه راک کِمیلیِن (آفتاب‌پرست) مستقر در شهر مینیاپولیس پیوست، و با بنیادگذار و درامر این گروه، چارلی اَدمز برای مدت ۴ سال همکاری کرد. پس از ترک این گروه، یانی به لس آنجلس نقل مکان کرد تا روی موسیقی خودش کار کند. وی در این دوره، موسیقی چند پروژه‌ی سینمایی و تبلیغاتی را نیز انجام داد.

دهه‌ی ۱۹۸۰ تا اوایل ۱۹۹۰: پدیداری و شناخت

در سال ۱۹۸۰ یانی اولین آلبوم خود را به نام آپتیمیستیک با استفاده از تجارب گروه کِمیلیِن و با تمرکز روی موسیقی الکترونیک ضبط کرد، که به دلیل سبک و پرداخت متفاوت موسیقی در زمان خود با استقبال مواجه نشد. این آلبوم بعدتر توسط اتلنتیک رکوردز در ۱۹۸۴، و پرایوت میوزیک در ۱۹۸۹ بازنشر داده شد.

یانی در سال ۱۹۸۷ گروه موسیقی خود را تشکیل داد و در ۱۹۸۸ با ترکیبی دربردارنده‌ی جان تِش به عنوان نوازنده‌ی کیبرد و چارلی ادمز به عنوان درامر، توری را در شهرهای مختلف آمریکا آغاز نمود؛ و در طی این تور آلبوم‌های نخستین خود یعنی کلیدهای انگارش، خاسته از سکوت، و روزهای کِمیلیِن را معرفی کرد.یکی از نتایج این تور اجرا همراه با ارکستر سمفونی دالاس، ضبط ویدیویی آن و در ادامه بازخوردهای مثبتی از آن اجرا بود که به شناخت عمومی یانی کمک زیادی کرد.

حضور یانی در رسانه‌ها و تلویزیون در سال‌های بعد به شناسایی و پذیرش عمومی او انجامید؛  بویژه با حضور وی در مجله‌ی مردم و نیز در برنامه تلویزیونی اوپرا وینفری که با پشتیبانی و همراهی لیندا اِوَنز، بازیگر آمریکایی، همراه بود. یانی از سال ۱۹۸۹ با اِوَنز در رابطه بود. با این وجود حضورهای بعدی در تلویزیون، فروش بالای آثار ضبط شده و ویدیویی، و کنسرت‌های متعدد طی سال‌های بعد شناخت او را فراتر از رابطه‌اش با اِوَنز گسترش داد.

آلبوم شهامت رویاپردازی، که در سال ۱۹۹۲ انتشار یافت، اولین آلبومی از یانی بود که نامزد جایزه گرمی شد. قطعه‌‌ی «آریا» در این آلبوم آهنگی است برمبنای دونوازی گُل (از اپرایلاکمه، ۱۸۸۳) ساخته‌ی لئو دِلیبِس، آهنگساز فرانسوی. استفاده‌ی یانی از این آهنگ در یک آگهی شرکت بریتیش اِروِیز که برنده‌ی جایزه شد، به آن محبوبیت بخشید. آلبوم در زمان من که با ساز غالب پیانو در ۱۹۹۳ منتشر شد و آلبوم مورد علاقه‌ی یانی است، دیگر آلبوم وی است که نامزد جایزه گرمی شده است.

دهه‌ی ۱۹۹۰: آکروپولیس، کنسرت‌های جهانی، فرسودگی و ازسرگیری

کنسرت فراگیر یانی، یانی، زنده در آکروپولیس، در سپتامبر ۱۹۹۳ در تئاتر هرودِس آتیکوس دو هزار ساله واقع در آکروپولیس شهر آتن اجرا و فیلم‌برداری شد. یک آلبوم و یک ویدیو از این کنسرت با قالب سیستم ویدئو خانگی در ۱۹۹۴ منتشر شد. آکروپولیس اولین آلبوم زنده‌ی یانی بود، که وی در آن از گروه اصلی خود همراه با چینش کامل شصت نفره‌ای از ارکستر فیلارمونیک سلطنتی لندن استفاده نمود. تنظیم و رهبری ارکستر را شهرداد روحانی، موسیقی‌دان ایرانی، برعهده داشت.

بدون وجود هیچ‌گونه پشتیبانی مالی خارجی، یانی تولید آکروپولیس را با به خطر انداختن ۲ میلیون دلار پس‌انداز شخصی خودش سرمایه‌گذاری کرد تا از این راه هم جایگاه هنری خود را ارتقا بخشیده باشدو هم پس از ۲۰ سال دوری از کشورش «به مردم یونان با آنچه درخور آنان است ادای دین» کرده باشد. ویدیوی حاصل از این کنسرت از شبکه‌ی پی‌بی‌اس آمریکا پخش و به یکی از محبوب‌ترین برنامه‌های آن تبدیل شد، چنانکه نیم میلیارد نفر در ۶۵ کشور آن را تماشا کرده‌اند. ویدیوی آکروپولیس همچنین با فروشی بیش از ۷ میلیون نسخه در دنیا عنوان دومین ویدیو موزیک پرفروش تاریخ را (پس از تریلر مایکل جکسون) بدست آورده است

در مارس ۱۹۹۷ یانی توانست یکی از معدود هنرمندان غربی باشد که در تاج محل در هند کنسرتی را اجرا و ضبط کرده است. به دنبال آن یانی در مه ۱۹۹۷ اجراهایی را در شهر ممنوعه در شهر پکن در کشور چین انجام داد، و بدین سان عنوان اولین هنرمند غربی معاصر که مجوز اجرا در این مکان تاریخی را گرفته از آن خود کرد. این دو رخداد با یکدیگر آلبوم زنده و ویدیوی ستایش را تشکیل دادند که در نوامبر ۱۹۹۷ انتشار یافت.

پس از مذاکرات طاقت‌فرسا برای کسب مجوز اجرا در تاج محل و شهر ممنوعه در سال ۱۹۹۷، جدایی از لیندا اِوَنز در اوایل ۱۹۹۸، و پس از آن به سرانجام رساندن یک تور طولانی سراسر دنیا در ۱۹۹۸، یانی حرفه‌ی موسیقی خود را متوقف کرد. یانی بعدها عنوان کرد که افسرده شده بود، و برای سه ماه به یونان نزد والدینش بازگشته بود، پیش از آنکه تصمیم به به سفر دور دنیا بگیرد.برای مدت ۲ سال یانی هیچ مصاحبه‌ای انجام نداد، و بعدها توضیح داد: «سفر کردم. می‌خواستم نگرش مردمان دیگر را از زندگی ببینم. می‌خواستم رویای آمریکایی را ترک کنم.»

دهه‌ی ۲۰۰۰: پس از یک درنگ، دورنماهای تازه

در سال ۲۰۰۰، پس از درنگی دو ساله، یانی اولین آلبوم استودیی خود طی هفت سال گذشته را با نام اگر می‌توانستم به تو بگویم منتشر کرد. این آلبوم در اولین هفته‌ی انتشار ۵۵۰۰۰ نسخه فروش کرد، که بیشترین فروش آغازین برای آلبوم‌های یانی به حساب می‌آید. یانی از آن به عنوان آلبومی آرام برای «گوش دادن» و کمتر نمایشی نسبت به آلبوم‌های کنسرت زنده مانند زنده در آکروپولیس یا ستایش یاد می‌کند.[وی توضیح می‌دهد که خودش تمامی صداهای آلبوم را، شامل آوازهای ظاهری، از طریق دستکاری صدا و به صورت الکترونیک در استودیوی خود خلق کرده است.

موسیقی حاضر در آلبوم سال ۲۰۰۳ یانی، قومیت، نمایانگر بسیاری از فرهنگ‌های جهان است، و یانی گفته است در این آلبوم از عنصر «قومیت» برای بازتاب رنگ و زیبایی و یک اجتماع چندفرهنگی استفاده شده است.این آلبوم در زمانی نزدیک به انتشار خودزندگی‌نامه یانی به نام یانی با واژگان (به انگلیسی: Yanni in Words) عرضه شد.

پس از شش سال،‌ و برای اولین بار در حرفه‌ی خود، یانی در همکاری با ریک وِیک از خوانندگانی در آلبوم یانی، صداها استفاده کرد.هفته‌ها پیش از انتشار این آلبوم در تاریخ ۲۴ مه ۲۰۰۹ با برچسب دیزنی پرل متعلق به شرکت ضبط والت دیزنی رکوردز، شبکه‌ی پی‌بی‌اِس ویدیویی از کنسرت صداها پخش کرد که در نوامبر ۲۰۰۸ در شهر آکاپولکو کشور مکزیک برگزار شده بود. انتشار آلبوم پیش از توری صورت گرفت که تهیه‌کنندگی آن را یکی از زیربخش‌های پِرل به نام بوئِناویستا کانسرتز برعهده داشت.

آلبوم یانی مکزیکَنیزیمو، که در نوامبر سالگرد جشن‌های دویست ساله‌ی مکزیک در ۲۰۱۰ منتشر شد، بزرگداشتی نسبت به این کشور با برداشت یانی از موسیقی مردمی آن بود.یانی در این آلبوم با په‌په آگوئیلار خواننده-آهنگساز، ولوسِرو خواننده-هنرپیشه همکاری داشت.

دهه‌ی ۲۰۱۰: طراحی آواهای تازه، و بازگشتی به تورهای جهانی

آلبوم حقیقت لمس اولین آلبوم یانی با محتوای جدید طی هشت سال گذشته بعد از قومیت بود و در فوریه ۲۰۱۱ منتشر شد. محتوای متنوع حقیقت لمس بازتابی از تأثیرات سبک‌های سازی معاصر، الکترونیک، و سینمایی بود که به رگه‌هایی از پاپ، عصر نو، و موسیقی جهان گذار می‌کرد. هرچند یانی گفته است که حقیقت لمس با آزمایش روی طراحی‌های جدید آواها آغاز شد،ولی جیمز کریستافر مانگِر از وب‌گاه آل میوزیک بر این عقیده است که این آلبوم، یانی را در حال بازگشت به ریشه‌های سازی خود به تصویر می‌کشد، و باید به مذاق هواداران موسیقی اواسط دهه‌ی ۱۹۹۰ او خوش بیاید. سه آهنگ از پانزده قطعه‌ی غالبا سازی آلبوم، دربردارنده‌ی ترانه‌هایی با اجرای خوانندگان یانی، صداها هستند.

در آوریل ۲۰۱۲ یانی لوح فشرده‌ی صوتی و تصویری از آلبوم زنده‌ی یانی، زنده در ال‌مورو، پوئرتوریکو را منتشر کرد، که در دو کنسرت فضای خارجی در ۱۶ و ۱۷ دسامبر ۲۰۱۱ ضبط و فیلم‌برداری شده بودند. محل برگزاری کنسرت، زمین‌های دِژ سَن فِلیپ دِل مورو («اِل‌مورو») واقع در سَن‌خووان، مرکز ایالت پوئرتوریکو بود، که یک مکان میراث جهانی یونسکو است. کنسرت‌های ضبط شده از مارس ۲۰۱۲ توسط شبکه‌ی پی‌بی‌اِس پخش شدند. تولید این اثر دهمین همکاری یانی با این سازمان بود.

یانی در ۹ فوریه ۲۰۱۳ به مناسب سال نو چینی در برنامه‌ی ویژه‌ی جشنواره‌ی بهاری تلویزیون مرکزی چین (با ۷۰۰ میلیون بیننده در سال ) با چانگ جینگ، هنرمند نوازنده‌ی سنتور چینی (زیثر)، اجرا داشت.این اولین سالی بود که تلویزیون مرکزی چین از هنرمندان خارجی برای اجرا دعوت به عمل آورده بود.

در تورهای سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۴ یانی، خوانندگانی متمایز از یانی، صداها مربوط به سال‌های ۲۰۰۸ تا ۲۰۰۹ شرکت داشتند، هرچند فهرست آهنگ‌های اجرا شده غالبا سازی بودند.

یانی در مارس ۲۰۱۴ طی یک همکاری با پلاسیدو دومینگو، خواننده‌ی تِنور اپرا، و ریک ویک تهیه‌کننده، هفدهمین آلبوم استودیوی خود را با نام اینسپیراتو (از ایتالیایی به فارسی، الهام گرفته) منتشر ساخت. ویژگی برجسته‌ی این آلبوم، اجرای آوازی همچون یانی، صداها در پنج سال قبل بود. در اینسپیراتو گروهی از خوانندگان اپرایی سرشناس بازسازی‌های آهنگ‌هایی از یانی را اجرا کردند که وی پیش از آن در طول حرفه‌ی خود منتشر کرده بود. در این آلبوم عناوین و اشعار آوازها غالبا به زبان ایتالیایی هستند.

از سال ۲۰۱۰ به بعد، یانی تورهای بین‌المللی خود را در کشورهایی شامل (به ترتیب الفبا) آرژانتین، آلمان، ارمنستان، اسرائیل، امارات متحده عربی، اوکراین، ایالات متحده (شامل پوئرتوریکو)، بحرین، برزیل، بریتانیا، بلاروس، بلغارستان، پاناما، تایلند، ترکیه، تونس، جمهوری چک، چین، روسیه، رومانی، سریلانکا، سنگاپور، شیلی، عمان، قطر، کانادا، کره جنوبی، لبنان، لهستان، مجارستان، مکزیک، و هند برگزار نموده است.

تأثیرپذیری‌ها، موسیقی، و کنسرت‌ها

تأثیرپذیری‌های موسیقیایی

یانی از کودکی با گوش دادن به ایستگاه‌های رادیویی از آفریقای شمالی، کشورهای عربی، و اروپا با انواع گسترده‌ای از سبک‌های موسیقی ارتباط برقرار کرده بود. او دیده بود که «هیچ ایستگاه راک یا کلاسیک تخصصی وجود نداشت–هر ایستگاهی همه‌جور موسیقی پخش می‌کرد». گفته می‌شود که موسیقی یانی بازتابی از برخوردهایش با فرهنگ‌های مختلف جهان و نمودگر فلسفه‌ی «یک دنیا، یک نفر» وی است. بدین روی، جِفری کاچمارچیک از مجموعه‌یبوث نیوزپیپرز الهامات گلچین شده‌ی موسیقی یانی را عاملی برای موفقیت او دریافته بود: «گام‌های خاورمیانه‌ای و شرقی و میزان‌های ترکیبی یانی آنقدر جالب توجه به گوش می‌رسند که طرفداران میانه‌روی او را بفریبند، ولی نه آنچنان وفادار به اصالت راک که افرادی را که با تأکیدهای ضربی راک بزرگ شده‌اند سردرگم کنند.» و افزود که برخی آهنگ‌های خاص «شما را با این حس باقی می‌گذارند که انگار همین الآن یک ذره درام فلزی یا بوزوکی یونانی یا کوتوی ژاپنی یا احتمالا هر سه را با هم شنیده‌اید.»

موسیقی یانی از جمله از موسیقی آسیا، آمریکای لاتین، خاورمیانه، و نیز از موسیقی کلاسیک، راک اَند رول، و الکترونیک، تأثیر پذیرفته است. یانی بیان کرده است که دهه‌ی ۱۹۷۰، همراه با سازهای الکترونیک و فن‌آوری جدید خود، بویژه در آن مرحله از حرفه‌اش تأثیرگذار بوده است، و اینکه حتی آلبوم اخیرش، حقیقت لمس (۲۰۱۱)، با آزمایش کردن طراحی‌های تازه‌ی صدا آغاز گشت. او به خاطر آشنایی خیلی زودهنگام در زندگی با موسیقی کلاسیک — گوش دادن به باخدر سن ۸ سالگی — تعدادی از آهنگسازان و پیانیست‌های دوران کلاسیک را از موارد تأثیرگذار بر خود برمی‌شمرد، و در این بین از بتهوون به عنوان موسیقی‌دان دلپسند، و از شوپن به عنوان «مورد علاقه شماره ۲» یاد می‌کند. او همچنین گفته بود که گذشته از موسیقی کلاسیک همچون موتزارت و باخ، از گروه‌های راک اَند رول مانند زِپلین، پیپل!، و بلَک سَبَث نیز تأثیر دیده بود.

یانی توضیح داده که «بیشترین تأثیری که از موسیقی گرفته‌ام کار بر روی (موسیقی) فیلم بود،… و بیشتر آن موسیقی سازی،» و از علاقه‌اش برای کارهای جری گُلداسمیث و جان ویلیامز صحبت کرده بود. کِلی جَسپِر از آگِستا کرانیکل بیان کرده که بیشتر موسیقی یانی از نوع سازی است، که نشان می‌دهد یانی پنداشته بود فقدان شعر چیزی است که اجازه می‌دهد موسیقی‌اش محبوبیت بین‌المللی پیدا کند. یانی در ادامه گفته بود: «در بیشتر آهنگ‌های من شعری وجود ندارد، تا تمام پیام از طریق ضرب‌آهنگ، ملودی، و آواها رسانده شود، و من فکر می‌کنم این چرایی گذر موسیقی از مرزها و امکان رفتن به کشورهای مختلف باشد.» «دروغ گفتن با موسیقی سازی، اگر غیرممکن نباشد، کار بسیار دشواری است، به این خاطر که این نوع موسیقی تنها با احساسات سر و کار دارد.» او همچنین گفته است که واژگان در منطقه‌ی متفاوتی از مغز فعالیت می‌کنند، و اینکه اشعار «معمولا آهنگ را در جعبه قرار می‌دهند.»

با این وجود، یانی همراه با چهار خواننده‌ی اصلی در یانی، صداها (۲۰۰۸-۲۰۰۹)، و با دو خواننده در تورها (۲۰۱۰-۲۰۱۲) و کنسرت‌ها ( دسامبر ۲۰۱۱) و نیز لوح فشرده صوتی و تصویری (۲۰۱۲) یانی، زنده در اِل‌مورو، پوئرتوریکو به اجرا پرداخت.در پایان سال ۲۰۱۱ یانی خاطر نشان کرد که موسیقی سازی را بیشتر ترجیح می‌دهد «چونکه بازتر است، ولی صدای انسان نیز می‌تواند گویاترین ساز شناخته شده برای آدمیان باشد. در آن قدرتی نهفته است.» یانی با اشاره به تجربیات خلاقانه‌اش در پروژه‌ی ۲۰۰۹ صداها، عنوان کرد که «هرچند بیشتر موسیقی‌ای که می‌نویسم سازی است، دوست دارم از صدای انسان نیز به عنوان سازی دیگر استفاده کنم.»

سبک‌های موسیقی متمایز از جنبش روحانی «عصر نو»

در عین اینکه یانی گفته است عصر نو «بیشتر تعریفی روحانی است تا تعریفی موسیقیایی»، گفته می‌شود موسیقی وی همچنان که شتابی پررونق‌تر به خود می‌گرفت توسط جنبش عصر نو «اتخاذ شده است». موسیقی او سازی معاصر نیز نامیده شده است و به عنوان «ادغامی از جاز، موسیقی جهان، کلاسیک، و سافت راک با استفاده از سازها» توصیف گشته است. با این وجود یانی از زودهنگام، دست کم از ۱۹۸۸، از برچسب‌هایی نظیر «یونانی» و «عصر نو» پرهیز می‌نمود، و تأکید داشت که «وقتی کسی از عصر نو می‌گه، من اون چیزی یادم می‌آید که موقع جارو کردن خونه در پس‌زمینه گوش می‌دهید. من نمی‌خوام به مخاطب آرامش ببخشم؛ من می‌خوام اون‌ها رو درگیر کنم، علاقمندشون کنم.» در سال ۱۹۹۴، یانی در حالی که میان کار خود و آنچه سایرین موسیقی حس و حال محیطی خوانده‌اند تمایز قائل می‌شد، اشاره کرد: «عصر نو موسیقی کنترل شده‌تر و آروم‌تری رو نشون می‌ده. موسیقی من می‌تونه ضرب‌آهنگ زیاد، انرژی زیاد، و حتی قومیت زیادی داشته باشه.»

یانی در سال ۲۰۱۲ خاطرنشان کرد که هرگز علاقه‌ای به دسته‌بندی هنر یا برچسب‌گذاری نداشته، و افزود که همواره موسیقی را ساخته «تا درس‌هایی را که آموخته‌ام و تجربه‌هایی که در زندگی به دست آورده‌ام را با صداقت بازتاب دهم.»برای مثال، تحصیل روان‌شناسی در دانشگاه بر موسیقی یانی تأثیرگذار بود: «هنگامی که موسیقی خلق می‌کنم، این موسیقی بازتابی از روح من، تجربه‌های من در زندگی، و روابط من با مردم و فرهنگ‌های دیگر است. روان‌شناسی، و فهمیدن اینکه ما به عنوان انسان‌ها در این دنیا چه کسی هستیم، در تقریبا هر تفکر خلاقانه‌ای که من دارم حاضر است.»

مسیری نامتعارف در حرفه‌ی موسیقی

سبک موسیقی یانی برای بیشتر برنامه‌های رادیویی یا شبکه‌های موسیقی تلویزیون نامناسب می‌نمود. در سال ۲۰۱۲ یانی اهمیت شبکه پی بی اِس را در حرفه خود بیان کرد، و گفت که این شبکه «همیشه به من اجازه می‌داد تا موسیقی خودم رو بدون هیچ سانسور یا نفوذی ارائه کنم، و من رو تشویق می‌کرد هنرمندی باشم که الآن هستم،» و نیز این شبکه «بخش بزرگی از حرفه‌ی من برای بیشتر از ۲۰ سال بوده.»

یانی برای شناساندن خود مسیری نامتعارف را پی گرفت؛ به عنوان مثال، پس‌انداز شخصی خود را برای سرمایه‌گذاری رخدادهای مکان‌های تاریخی نظیر کنسرت‌های آکروپولیس در ۱۹۹۳ به خطر انداخت، قطعات ویژه‌ای برای شبکه‌های عمومی تلویزیون تولید کرد، به تنهایی در استودیوی شخصی ساخت خودش در خانه موسیقی خلق می‌کرد، و نیز بسیاری از وظایف تهیه و تولید را خودش انجام می‌داد؛ و به این ترتیب از صنعت موسیقی رایج گذار می‌کرد. در سال ۲۰۰۰،دیوید سیگل از روزنامه‌ی واشینگتن پست نوشت که یانی «استعاره‌ای زنده از موفقیت براساس معیارهای خود است، یعنی رویای هر آمریکایی با اندیشه‌ای که یا نادیده گرفته شده یا به سُخره.»

موسیقی

در اواخر دهه‌ی ۱۹۸۰، در مروری که از آغاز حرفه‌ی یانی در روزنامه‌ی دالاس تایمز هِرالد منتشر شد، کنسرتی که یانی با ارکستر سمفونی دالاس اجرا کرد «روح‌بخش، تکان دهنده، و الهام‌بخش» توصیف شد. در سال ۱۹۹۵، دان هِکمَن از روزنامه‌ی لس‌آنجلس تایمز نوشت که موسیقی یانی «پایه در ملودی‌های عاشقانه‌ی شیفته کننده‌ای دارد که با ضرب‌آهنگ‌های پرانرژی مدیترانه‌ای برجسته شده‌اند.» در بررسی موشکافانه‌تری استیو مِتکَف از روزنامه‌ی هارتفورد کورِنتدر «واسازی» موسیقی یانی آورد که موسیقی وی «از دیدگاه هارمونیک، از اجزایی ساخته شده که در بسیاری از قطعات موسیقی کلاسیک اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم یافت می‌شود. ذاتا تونال است، گاه و بی‌گاه ته‌رنگی از آواهای ناهماهنگ ملایم دارد، گاهی اوقات از لحاظ ضرب‌آهنگ سرزنده است، در نخستین گوش‌سپاری گیرا است، و آشکارا احساس‌برانگیز است. موسیقی یانی دو حس پایه دارد: خرامان و قهرمانانه همراه با نت‌های فرازنواخت رزمی، و به گونه‌ی خیال‌انگیزی ژرف‌اندیشانه. … نوعی پیوند صلح‌آمیز میان موسیقی پاپ و موسیقی کلاسیک که راحت احساس می‌شود.»

اخیرا، مارک دِمینگ از آل‌میوزیک ساخته‌ها و اجراهای یانی را اینطور ترسیم کرد که «حس چشمگیری از درام، پویایی، و عاشقانگی» را دارا هستند، و نوشت که یانی «سبک اجرایی مسلطی» دارد. در سال ۲۰۱۲، هَوی گِرَپِک از روزنامه‌یپام بیچ پست خاطرنشان کرد که «تعداد اندکی هنرمند معاصر با حس بی‌همتایی از موسیقی و سبک حقیقی خودشان وجود دارد. مقایسه‌ی موسیقی عصر نو با راک کلاسیک آسان نیست، اما برای یانی، ممکن است.»یانی ترکیب موسیقی الکترونیک سینث‌سایزر را با ارکستر سمفونی کامل محبوبیت بخشید. یانی، که «هنرمند حقیقی جهانی» نامیده شده است،‌ از موسیقی‌دانانی با ملیت‌های گوناگون استفاده نموده است، و انواعی از سازهای جالب توجه را از جاهای مختلف دنیا از دیدیگِریدوی استرالیایی تا چارانگوی پِرویی همراه با ارکستر کلاسیک، بخش ضرب‌آهنگ راک، و کیبردهای الکترونیک خود به کار گرفته است. موسیقی وی «آمیزه‌ای از گلچین نواهای قومی، از ترانه‌های بومی آمریکا تا ضرب‌آهنگ‌های آفریقایی و هارمونی‌های آسیایی» توصیف گشته است.

جان اِل. موزِر از روزنامه‌ی مورنینگ کال نوشت که «روندها می‌آیند و روندها می‌روند،» اما موسیقی یانی «به نظر می‌رسد که از روندها سرپیچی می‌کند و… انگار که موسیقی‌ای برای تمام دوران است.» موزر در مصاحبه‌ی خود با یانی از وی پرسید که آیا او عمدا سعی می‌کند چیزی خلق کند که «برای همیشه ماندگار خواهد بود، دربرابر چیزی که قرار است بلافاصله فقط ۱ میلیون نسخه بفروشد،» و یانی پاسخ داد که «شما هرگز نمی‌تونید (هدفمند) هنر ماندگار خلق کنید… بنابراین نمی‌تونید این رو در ذهن داشته باشید.» در عوض، یانی در حین توصیف فرآیند خلاقانه‌ی خود توضیح داد که دانش وی از موسیقی و سازها و تجربه‌اش از فرهنگ‌های متفاوت «(همچون) اجزای سازنده‌ی سرآغاز زندگی است که به هم می‌رسد و خود را آشکار می‌کند و پدیدار می‌شود. و روان است. بی‌دردسر است.»

محبوبیت یانی و موفقیت‌اش در تلویزیون‌های دولتی با دیدگاه برخی منتقدین در تضاد کامل بوده است. چندی از انتقادات شدیدتر بطور خلاصه یانی را به عنوان «خودنمایی بی‌استعداد» توصیف کرده‌اند که موسیقی‌اش بار فکری کمی دارد، در حالی که چکیده‌ی نظرات طرفدارانش این است که یانی «هنرمندی کاملا اصیل است که معنویت ژرفش، گونه‌ای بی‌همتا از موسیقی را آفریده است.»

یانی استفاده از «دست‌نویس موسیقیایی» که از هنگام کودکی طراحی و کامل کرده را به جای بکارگیری نت‌نویسی سنتی ادامه می‌دهد،و فردی را استخدام می‌کند تا فرآیند ملال‌آور نوشتن نمودارهای نت رایج را برای اعضای ارکستر انجام دهد. حتی با این وجود، ازآنجاییکه موسیقی حوزه‌ای شنیداری است، یانی می‌بایست آنچه را که نمی‌توان از طریق نوشتار بیان کرد، به موسیقی‌دانان آموزش دهد.

کنسرت‌ها

هَوی گِرَپِک از روزنامه‌ی پام بیچ پست درباره‌ی یکی از اجراهای یانی در آوریل ۲۰۱۲ خاطرنشان کرد که این نمایش یک نمایش یک-نفره با کیبرد نبود، بلکه تک‌نوازی‌های فردی طولانی را در کانون توجه قرار داده بود و جلوه‌گر استعدادهای اعضای گروه یانی بود، و اینکه یانی «دوست دارد این فرصت را به آنان بدهد تا جداگانه بدرخشند.» جِفری کاچمارچیک از مجموعه‌ی بوث نیوزپیپرز عنوان کرد که «یانی موسیقی‌دانان همراه خیلی خوبی دارد – همیشه داشته است.»

کنسرت‌های یانی از جهت نورپردازی و سایر جنبه‌های فنی شناخته شده هستند. طراح نورپردازی دیرین یانی در سال ۲۰۱۳ خاطرنشان کرد که نورپردازی به شکلی حساس با خود موسیقی یانی زمان‌بندی می‌شود، با کسر میزان‌هایگوناگون آن همساز می‌شود، و در ادامه اظهار کرد که از آنجاییکه یانی بیشتر در مکان‌های نمایشی اجرا می‌کند تا تالارهای سرپوشیده، نورپردازی می‌تواند رنگ و حرکات ظریف را شامل شود. نورپردازی همچنین بر تکنوازی‌های اعضای گروه و نیز بر لحظات بخصوص در کنسرت‌ها تکیه می‌گذارد.

جِفری کاچمارچیک از مجموعه‌ی بوث نیوزپیپرز با اشاره به «نورپردازی عالی» یانی روی صحنه و «طنین فراوان میان تماشاگران» خاطرنشان کرد که کنسرت یانی «می‌تواند تجربه‌ای سرخوش کننده باشد.»

یانی درباره آلبوم الهام گرفته می‌گوید:

این آلبوم در مورد تمام عشق‌های زندگی من است! در مورد از دست ندادن ایمان در انسانیت! و توانایی باور نکردنی ما برای غلبه بر هرچیزی که باید با آن مبارزه کنیم! همچنین دربارهٔ قوهٔ تخیل، خلاقیت، عشق، مهربانی، بخشایش، صداقت، پدر و مادر، کشور، صلح، وحدت و اعتقاد و ایمان به آینده ما است. این همه امکان‌پذیر است.

با همه عشق و علاقه‌ام، یانی

افتخارات، جوایز و سربلندی‌ها

یانی علاوه بر اجرا در مکان‌های تاریخی مانند تالار سلطنتی آلبرت (لندن؛ ۱۹۹۵ و ۲۰۱۴)، مجوز اجرا در محل‌های برجسته‌ی دنیا نظیر آکروپولیس شهر آتن (یونان؛ ۱۹۹۳)، تاج محل (آگرا، هند؛ ۱۹۹۷)، شهر ممنوعه (پکن، چین؛ ۱۹۹۷)، برج خلیفه (دبی، امارات متحده عربی؛ ۲۰۱۱)، کاخ کرملین (مسکو، روسیه؛ ۲۰۱۱)، دِژ سَن فِلیپ دِل مورو (مکان میراث جهانی یونسکو«اِل‌مورو» واقع در سَن‌خووان، پوئرتوریکو، قلمروی ایالات متحده؛ ۲۰۱۱)، شهر باستانی جبیل (مکان میراث جهانی یونسکو، لبنان؛ ۲۰۱۳)، تئاتر رومی کارتج (تونس، تونس؛ ۲۰۱۴)، و کاخ لاکشمی ویلاز (وادودارا، هند) را بدست آورده است.

همچنان که موسیقی یانی با شکوفایی موسیقی عصر نو در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ به محبوبیت دست می‌یافت، از طریق پخش در شبکه‌های رادیویی موسیقی جایگزین، ظاهر شدن در تلویزیون‌های دولتی، آگهی‌های تلویزیونی، و نیز تورهای موسیقی بین‌المللی شهرت بیشتری بدست می‌آورد. موسیقی یانی در نمایش‌های تلویزیونی و رخدادهای ورزشی پخش شده از تلویزیون شامل قهرمانی لیگ ملی فوتبال ایالات متحده (سوپر بُول)، رقابت‌های ورزشی پخش شده از شبکه نُه استرالیا (واید ورلد آو اسپرتس)، قهرمانی تنیس آزاد ایالات متحده، گلف آزاد ایالت متحده، تور دو فرانس، قهرمانی اسکیت جهان، و بازی‌های المپیک استفاده شده است.او برای برنامه‌ی ورلد نیوز نَو شبکه‌ی اِی بی سی نیز موسیقی ساخته بود.

آهنگ آکرویالی/ایستادن در جنبش یانی از طرف ژورنال جامعه سلطنتی پزشکی ( آوریل ۲۰۰۱) دربردارنده‌ی اثر موتزارت دانسته شد، زیرا ترکیب آن از لحاظ ضرب‌آهنگ، ساختار، هم‌آوایی ملودیک و هارمونیک و قابلیت پیش‌بینی مشابه سونات شماره ۴۴۸ موتزارت است، ویژگی‌هایی که پنداشته می‌شود در کاهش حملات صرع و بهبود کارایی تجسم فضایی مؤثر باشند.

یانی به ایران می آید یا نه؟