ویکتوریا یکی از این زنان است. او از بیماری‎‎اش می‎‎گوید: «شبی که زندگی من فروپاشید یکی از عادی‎‎ترین شب‎‎های زندگی‎‎‌‎‎ام بود.  فوریه سال ۲۰۱۰. بچه‎‎ها در تختخوابشان بودند و همسرم دیوید در طبقه پایین مشغول تماشای بازی فوتبال آن روز از تلویزیون بود؛ چیزی که به‎‎شدت حوصله مرا سر می‎‎برد. بنابراین فکر کردم زودتر به رختخواب بروم و قبل از خواب سینه‎‎هایم را معاینه کنم، کاری که مرتب انجام می‎‎دادم. وقتی روی تخت دراز کشیدم و با خونسردی داشتم خودم را معاینه می‎کردم، ناگهان در سینه سمت چپم توده‎ای غیرعادی احساس کردم، مثل سنگی بود که داخل گوجه‎فرنگی است. بلافاصله حدس زدم که چیست.

 صبح دوشنبه سراسیمه به مطب دکترم رفتم. او گفت در معاینات قبلی این توده را در سینه‎ام احساس کرده بود، اما به من اطمینان داد که چون خیلی جوان هستم و در خانواده ما  سرطان سینه سابقه ندارد، این غده نمی‎تواند سرطانی باشد. اما در عین حال برای اطمینان و راحتی خیالم مرا به کلینیک درمان مشکلات سینه فرستاد. سعی می‎کردم به خاطر پسران کوچکم که در آن زمان یکی دو‎ساله و دیگری چهارساله بود آرامش خودم را حفظ کنم.

مرحله تشخیص بیماری به‎سرعت شروع شد: ماموگرافی، سونوگرافی، تکه‎برداری. بعدازظهر همان روز به مطب دکتر فراخوانده شدم. دکتر به آزمایش‎هایم اشاره کرد و با لحنی آرام گفت: «‎واقعاً متأسفم، این سرطان سینه است.»

اتاق شروع کرد به چرخیدن دور سرم. نمی‎توانستم نفس بکشم، این اولین بار در زندگی‎ام بود که دچار حملات شدید و تشنج عصبی می‎شدم. دست‎های دیوید را که مرا بغل کرده بود احساس می‎کردم اما دیگر کلمه‎ای از حرف‎های دکتر را نمی‎شنیدم. نمی‎توانستم جلوی هجوم این فکر را بگیرم که «من دو پسر کوچک دارم و این بدترین چیزی است که می‎توانست برای من اتفاق بیفتد». هرچند طی ماه‎های بعد فهمیدم «نه، این بدترین شکل ماجرا نیست. بدترین اتفاق این است که فرزندان دچار این وضع شوند».

چون تومور کوچک بود دکترها لازم بود بخشی از سینه‎ام را بردارند نه تمام آن را. سه هفته بعد عمل جراحی شدم و در ماه آوریل فرایند شیمی‎درمانی شروع شد. فکر می‎کردم دارم می‎میرم، به همین دلیل شروع کردم به نوشتن کتابی برای دو پسرم که چطور کارهای خودشان را انجام بدهند و همچنین توصیه‎هایی برای دیوید نوشتم که چطور غذاهایی را که بچه‎ها دوست دارند، مثل اسپاگتی یا پن‎کیک، درست همان‎طوری که من برای آنها می‎پختم، بپزد. من و دیوید پشت درهای بسته مکالمات زیادی را با چشمان اشک‎آلود داشتیم اما زندگی فرزندانمان کاملاً به شکل طبیعی خود ادامه داشت. از محل کار مرخصی گرفتم و در طول روز مراقب همه چیز بودم. شیمی‎درمانی طاقت‎فرسا بود، اما سعی کردم تا آخرین حد توانم آن را تحمل کنم. در اوج درد‎های زیادی که می‎کشیدم چشمان اشک‎آلود و رنج‎های فرزندانم را در نبودنم تصور می‎کردم. عجیب اینکه اینها به من تسلی می‎داد و این‎گونه سعی می‎کردم دردی سخت را با کمک دردی سخت‎تر تحمل کنم.

بعد از پایان دوران رادیوتراپی در اکتبر ۲۰۱۰ پزشکان به من گفتند که فعلاً هیچ اثری از سرطان در بدنم دیده نمی‎شود. این بهترین انگیزه‎‌‎‌ برای ادامه زندگی‎ای پرامید برایم بود. بعد از آن یک دوره شش‎ماهه تحت معاینه بودم، چون امکان بازگشت سرطان وجود داشت.

این تجربه به من یاد داد که چه چیزهایی و چه کسانی در زندگی مهم‎اند. یاد گرفتم که به چشم‎‌ برهم ‎زدنی روزگار می‎تواند فرش را از زیر پای ما بکشد. یاد گرفتم که هیچ وقت نه من و نه کسانی که عاشق آنها هستم، ایمن نیستیم.

جِمی (یکی از پسرانم) عاشق آشپزی است و امروز کتاب راهنمایی را که من برای آنها در طول دوران بیماری نوشتم جلویش می‎گذارد تا برای برادرش غذا درست کند. احتمالاً نمی‎داند که اهمیت این کتاب چقدر است و با چه حالی نوشته شده، چون بچه‎ها از چیزی خبردار نشدند. وقتی می‎بینم که می‎توانم «باشم» و آنها را «ببینم» که از این کتاب استفاده می‎کنند، عمیقا احساس خوشبختی‎‌ می‎کنم.

الان از نظر جسمی خیلی بهترم، اما از نظر روحی همچنان در این هراسم که مبادا سرطان باز هم هوس شکار مرا بکند. احساس انزوایی که در دوران درمان آزارم می‎داد، چون فکر می‎کردم هیچ زن جوانی در سن‎و‎سال من در این بیمارستان وجود ندارد که دچار سرطان سینه شده باشد و یا اینکه من جوان‎ترین فردی هستم که تاکنون گرفتار این بیماری شده است، با نهیبی که به خودم زدم برطرف شد و فهمیدم که باید در گروه‎های حامی شرکت کنم تا ببینم که آیا واقعاً من جوان‎ترین زن بیمارم یا نه. این یکی از مهم‎ترین دلایل حضور من در این گروه‎ها بود. خیلی خوشحالم که این کار را کردم چون به من کمک کرد تا جنبه‎های شفابخشی از بطن وجودم سر برآورند و به کمکم بیایند.»

ویکتوریا یاتیس، ‎چهل‎ساله، بعد از تشخیص و درمان سرطان خود، گروهی با نام «شبکه جوانان مبتلا به سرطان سینه در انگلیس» تشکیل داد که از بیمارانی حمایت می‎کند که قبل از ۴۵ سالگی به سرطان سینه مبتلا می‎شوند.

بسیاری افراد ویتامین‎‌ و مکمل‎های غذایی متنوعی مصرف می‎کنند، اما بر اساس یک تحقیق جدید برخی از ویتامین‎ها می‎توانند به سلامتی ما آسیب برسانند. متخصصان علم تغذیه دائماً در حال بحث بر روی این مسئله هستند که چه چیزی واقعاً برای بدن ما مفید است. اما از مجموعه تحقیقات علمی انجام‎شده چنین بر‎می‎آید که حداقل در مورد مکمل‎های ویتامین، علم ثابت کرده است که مصرف آنها نمی‎تواند جلوی بروز بیماری‎ها را بگیرد. حتی در برخی مواقع ویتامین‎ها خطر عوارض قلبی و عروقی، سرطان و مرگ را بسیار بالاتر می‎برند.

ریگان بایلی از انستیتوی ملی سلامت امریکا ازجمله کسانی است که به این تصور که مصرف روزانه مولتی‎ویتامین‎ها مانع بروز بیماری می‎شوند و برای سلامتی مفید هستند به دیده شک می‎نگرد. او می‎گوید: «‎مصرف این ویتامین‎ها نمی‎تواند یک توصیه پزشکی باشد. اغلب اطلاعات علمی که در حال حاضر در دسترس هستند نشان می‎دهند که مصرف روزانه این مکمل‎ها نمی‎تواند سلامت عمومی فرد را افزایش دهد و مانع بیمار شدن او شود.»  این در حالی است که بسیاری از افراد روزانه ویتامین‎ها و مکمل‎های بسیاری را مثل نقل و نبات مصرف می‎کنند. جای این پرسش وجود دارد که، گذشته از نقش بارز بازاریابی و تبلیغات در شیوع مصرف این مواد، چه چیزی باعث شده مردم، با اتکا به دلایل غیرعلمی، برای مصرف این مواد جنبه‎ای حیاتی قائل‎‌ باشند؟ چگونه خیل عظیمی به این باور رسیده‎اند که می‎توانند سبک زندگی ناسالم خود را با مصرف روزانه چنین قرص‎هایی اصلاح و جبران کنند؟

وقتی اصطلاح ویتامین را به کار می‎بریم منظورمان ترکیبات شیمیایی است که واژه ویتامین قبل از آن قرار می‎گیرد مثل ویتامین A که به بهبوددهنده بینایی معروف شده حال آنکه موادی مثل کلسیم، پتاسیم، و بتاکورتین هم عملکرد مشابهی در بدن دارند. نمی‎توان انکار کرد که کمبود درازمدت ویتامین‎های خاصی در بدن موجب بیماری و اختلال در سلامتی ما می‎شود، اما پرسش اصلی این است که آیا مکمل‎های ویتامین برای سلامت فردی ضروری هستند. اگر رژیم غذایی شما مملو از میوه‎ها و سبزیجات و غلات باشد شرایط خوبی برای بدن شما ایجاد می‎شود که بتواند ویتامین‎های مورد نیاز خود را به طور روزانه دریافت کند. اما اگر شما مکمل‎های ویتامین را در کنار غذاهایی مصرف کنید که مملو از ویتامین‎‌ و مواد معدنی هستند، سطح ویتامین بدن شما به حدی بسیار بیش از آنچه سازمان جهانی سلامت (WHO) تعیین کرده، می‎رسد و این به معنای مصرف یش از حد ‎(overdose) است.

 البته کسانی که دچار کمبود ویتامین در بدن خود هستند باید با تجویز پزشک از این ویتامین‎ها استفاده کنند، در غیر این صورت فردی که سلامت عمومی او در حد نرمال و طبیعی است و احتمال کمبود ویتامین در بدن او نمی‎رود، از مصرف مولتی‎ویتامین‎ها نتیجه معکوس می‎گیرد. معمولا قرص‎های مولتی‎ویتامین مملو از ویتامین‎هایی هستند که برای مصرف روزانه شما توصیه شده‎اند: ویتامین‎های A، C، E، آهن، کلسیم،… . شما در صورتی نیاز به چنین مکمل‎هایی خواهید داشت که از هیچ گونه غذا و خوراکی‎های دارای ویتامین و مواد معدنی استفاده نکنید.

وقتی از یک ماده مفید بیش از حد استفاده کنید ممکن است اتفاقات ناگواری رخ دهد. تحقیقات زیادی در زمینه استفاده نابه‎جا و بی‎رویه از مولتی‎ویتامین‎ها انجام شده است که در یکی از آنها با بررسی حدود ۴۰۰ هزار بیمار این نتیجه به دست آمده که مشکلات آنان ناشی از استفاده از مکمل‎های ویتامینی بوده است. در سال ۲۰۰۷ تحقیق دیگری انجام شد که نشان داد استفاده از مکمل‎های مولتی ویتامین در زنان موجب بروز سرطان پوست در آنها می‎شود. حال که مصرف مولتی ویتامین چنین عوارض هشداردهنده‎ای دارند آیا می‎توان از ویتامین‎های تک‎عنصری، مثل قرص‎های ویتامین A، استفاده کرد؟ پاسخ صریح به این پرسش این است: برای افراد سالم تقریباً خیر.

ویتامین A را می‎توان در مرکبات و سبزیجات یافت. تمام آنچه از این ویتامین‎‌ نیاز دارید با یک فنجان سیب‎زمینی یا یک سوم فنجان کدو تنبل و یا یک هویج در اندازه متوسط تأمین می‎شود. این مقدار ویتامین را همچنین می‎توانید در سبزیجاتی مثل اسفناج (در حد دو فنجان) پیدا کنید. تحقیقات متعددی که در زمینه قرص‎های ویتامین‎‌ A‎‌ انجام شده نشان می‎دهد مصرف بیش از حد آنها موجب سرعت بخشیدن به سرطان ریه در میان افراد سیگاری می‎شود و حتی افزایش این احتمال تا ۲۸ درصد تخمین زده شده است. در مورد کلسیم نیز توصیه‎هایی به زنان شده است مبنی بر اینکه استفاده از آن به شکل قرص به استحکام استخوان‎های آنها کمک فراوان می‎کند. این در حالی‎‌ است که این ویتامین را می‎توانید در میان انواع شکلات و کارامل پیدا کنید. همچنین سه فنجان شیر و دو فنجان ماست در روز می‎توانند نیاز بدن شما را به کلسیم تأمین کند. تحقیقات ثابت کرده‎اند که استفاده از مکمل‎های کلسیم به شکل قرص می‎تواند نتیجه معکوس داشته و موجب افزایش خطر شکستگی استخوان در میان زنان بشود. علاوه بر این، نتایج حاصل از چهار تحقیق مجزا نشان می‎دهد بیمارانی که از مکمل‎های کلسیم استفاده می‎کنند پیش از سایرین در خطر مرگ ناشی از بیماری‎های عروقی هستند. ویتامین E را می‎توان در دانه گندم، سبزیجات تیره برگ‎پهن، انواع آجیل و تنقلات و همچنین در انواع روغن‎های گیاهی یافت. این ویتامین نیز همانند ویتامین‎های دیگر، در صورتی که سطح آن در خون بیش از حد طبیعی باشد، عوارض جدی بر سلامتی فرد دارد. در تحقیقی که در مورد تأثیر مکمل‎ها در جلوگیری از بروز سرطان انجام شد، این نتیجه به دست آمد که استفاده افراطی از ویتامین E خطر ایست قلبی را به‎شدت افزایش می‎دهد. در تحقیق دیگری که روی ۱۳۵هزار بیمار انجام شد این نتیجه به دست آمد که بین استفاده از مکمل‎های ویتامین E و افزایش میزان مرگ‎ومیر رابطه مستقیم وجود دارد، تا جایی که برخی محققان تا آنجا پیش رفته‎اند که به هیچ عنوان و در هیچ شرایطی  نباید مکمل ‎ویتامین E مصرف کرد.

مواد شیمیایی موجود در کفپوش‎های پی‎وی‎سی، پرده‎های پلاستیکی حمام، داشبورد ماشین‎ها و غذاهای آماده می‎توانند موجب پایین آوردن میل جنسی زنان شوند. بر اساس تحقیقات انجام‎شده، میان مواد افزودنی به پلاستیک‎های نرم که در هر خانه‎ای یافت می‎شوند، و کاهش سطح انگیزش جنسی رابطه مستقیمی وجود دارد. محققان دریافتند زنانی که بالاترین سطح اسید فتالین را در خون خود دارند دو برابر بیش از سایر زنان به درخواست رابطه جنسی همسرانشان دست رد می‎زنند. فتالین یک ماده شیمیایی ساخته دست بشر است که مشخص شده بر روی هورمون‎های طبیعی که برای سلامت کلی بدن حیاتی هستند، اثر می‎گذارد. این ماده از طریق تنفس یا بلع وارد سیستم بدن ما می‎شود. مطالعات پیشین در زمینه اثرات زیان‎بار این ماده تأثیر آن را در بروز دیابت و آسم تأیید کرده بودند. کار به جایی رسیده بود که سال گذشته سازمان جهانی سلامت (WHO) در مورد «جدی بودن اثرات این ماده بر سلامتی انسان» هشدار داده بود. علاوه بر این، مواد پلاستیکی به دلیل تأثیری که بر مغز پسربچه‎ها می‎گذارند و موجب بروز گرایشات زنانه در آنها می‎شوند، منع شده بودند.

بر اساس نتایج جدیدترین تحقیقی که در کنفرانس سالانه انجمن داروهای بازتولیدی امریکا مطرح شد، این ماده، علاوه بر داشتن عوارض جسمی، آثار زیان‎بار روانی نیز در پی  دارد. دکتر امیلی بَرِت از دانشکده پزشکی دانشگاه روچستر امریکا در اولین تحقیق خود روی این موضوع میزان اسید فتالین موجود در ادرار ۳۶۰ زن باردار با میانگین سنی ۲۰ تا ۳۰ سال را اندازه گرفت. وی همچنین از آنان در مورد میزان تمایل جنسی‎شان در ماه‎های منتهی به بارداری پرسید. در میان این زنان آن دسته که بیشترین میزان اسید فتالین در بدن آنها دیده شده بود، اظهار کردند که پیش از بارداری تقریباً فاقد رابطه جنسی بوده‎اند و یا کمترین حد ممکن از رابطه جنسی را با همسر خود داشته‎اند. البته دکتر برت به تأثیر این ماده شیمیایی بر روی استروژن و تستوسترون، که نقش مهمی در انگیزش جنسی زنان دارند، مشکوک است اما معتقد است هنوز نمی‎توان توضیح دیگری به غیر از بالارفتن سطح اسید فتالین دربدن زنان، برای چنین عارضه‎ای پیدا کرد. به اعتقاد او، یکی دیگر از مهم‎ترین منابع تولید این اسید در بدن غذاهای آماده و بسته‎بندی‎شده است که تأثیر شدیدی بر کاهش میل جنسی دارند. وی توصیه اکید می‎کند که زنان در دوران بارداری از فست‎فودها و غذاهای آماده پرهیز کنند زیرا بر جنین آنها تأثیر منفی می‎گذارد. دکتر برت می‎افزاید برای کفپوش‎‌ کردن منزل حتماً باید از مواد چوبی و طبیعی استفاده شود و پرده‎های حمام نیز باید از مواد پلاستیکی به صفحات شیشه‎ای تغییر یابند.

نتایج یکی از تحقیقات جدید که محققان دانشگاه اوتریخت در هلند انجام داده‎اند نشان می‎دهد مغز مابا معده خالی کارکرد بهتری در سیستم پاداش خود دارد و این موجب می‎شود تصمیمات درازمدت بهتری بگیریم. ممکن است تصور کنید که قبل از اتخاذ تصمیم‎های بزرگ بهتر است به قدر کافی غذا خورده و سیر باشید اما تحقیقات جدید عکس این تصور را ثابت کرده‎اند. «‎وضعیت‎های احساسی شدید» که اصطلاحاً برای توصیف وضعیتی از بدن به کار می‎رود که در آن احساسات انسان با محرکی مثل گرسنگی به حداعلای خود می‎رسد، در واقع موجب افزایش توانایی شما در تصمیم‎‌‎گیری‎های درازمدت می‎شود.

 محققان برای انجام این تحقیق دو تجربه مجزا را  روی گروهی از دانشجویان انجام دادند تا متوجه شوند که آیا گرسنگی می‎تواند برای تصمیم‎گیری‎های استراتژیک عامل مؤثری محسوب شود یا خیر. در تمامی این تجربه‎ها دانشجویان به دو گروه مختلف تقسیم شدند: گروه‎‌ گرسنه و گروه‎‌ سیر. شرکت‎کنندگان گرسنه تقریباً به مدت ۱۰ ساعت و نیم قبل از انجام آزمایش هیچ‎چیزی نخوردند اما به شرکت‎کنندگان سیر، صبحانه کاملی داده شد که در آن می‎توانستند هر چقدر که می‎خواستند بخورند و بنوشند. در تجربه اول، دانشجویان در نوعی بازی با کارت شرکت داده شدند. بازی به گونه‎ای بود که هر کارتی می توانست نمایانگر تصمیم‎گیری‎های واقعی در زندگی همراه با ریسک‎ها و پاداش‎های مختلف آن باشد. جالب است که گروه گرسنه بهتر از گروه سیر در این زمینه عمل کردند و توانستند به فهم بهتری از الگوی پاداش‎های درازمدت در مقابل دستاوردهای کوتاه‎مدت دست یابند.

بنا به نتایج این تحقیق، که در نشریه PLOS ONE به چاپ رسید، افرادی که در طول شب گرسنه بودند در اتخاذ تصمیم‎های پیچیده عملکرد بهتری نسبت به گروه‎‌ سیر داشتند. در تجربه دوم، شرکت‎کنندگان با پاسخ دادن به مجموعه‎ای از سؤالات ملزم می‎‌‎شدند بین گرفتن مقدار اندکی پول در چند لحظه دیگر و گرفتن پول زیادی در آینده، یکی را انتخاب کنند. این تجربه نیز نتایج  تجربه قبل را تأیید کرد، زیرا شرکت‎کنندگان گرسنه به گرفتن پول زیاد در آینده رأی دادند در حالی که شرکت‎کنندگان سیر به مقدار اندکی پول در همان لحظه رضایت دادند. این اولین تحقیق نیست که نتایج تحقیقات گذشته را در مورد وضعیت‎های احساسی شدید به بحث می‎کشد و نشان می‎دهد که گرسنگی ضرورتاً افراد را حریص‎تر نمی‎کند بلکه موجب می‎شود آنها بیشتر روی حس درونی خود برای اتخاذ تصمیم‎های پیچیده که نتایج نامشخصی دارند تکیه کنند. اگرچه نتایج این تحقیقات بحث‎برانگیز است، اما بد نیست یک بار زمانی تصمیم مهمی بگیرید که معده‎تان از شما طلب غذا می‎کند.

جنگ و دعواهای زناشویی و افسردگی ناشی از آن میزان سوخت کالری را بعد از خوردن غذا به‎شدت پایین می‎آورد. زوج‎هایی که در چنین وضعیتی به سر می‎برند سالانه ۱۰ کیلوگرم اضافه وزن  پیدا می‎کنند. آنها همچنین دارای سطح بالایی از انسولین در خون خود هستند که موجب باقی ماندن چربی در بدن می‎‌‎شود و عامل بالا رفتن تری‎گلیسیرید خون بعد از خوردن غذای سنگین است. پژوهشگران دانشگاه ایالتی اوهایو به همین دلیل بر این نکته تأکید دارند که درمان مشکلات ذهنی مهم‎ترین  عامل در به دست آوردن سلامت جسم  است. این تحقیقات در پی تحقیقات پیشینی انجام شده است که نشان می‎دهد زنانی که استرس بیشتری را در زندگی تحمل می‎کنند سوخت‎وساز بدنشان  کندتر می‎شود و نسبت به سایر افراد روزانه حداقل ۱۰۰ واحد کالری کمتری می‎سوزانند.  بر اساس این تحقیقات، انسان‎ها معمولا هر چهار پنج ساعت یک‎بار غذا می‎خورند و در اغلب اوقات شام را به همراه همسر خود صرف می‎کنند. به همین دلیل می‎توان گفت وعده‎های غذایی‎ای که زوج‎های متخاصم با هم صرف می‎کنند کارزار اصلی اختلاف در یک ازدواج مشکل‎دار است که می‎تواند در درازمدت آثار زیان‎باری بر الگوهای متابولیک بدن داشته باشد؛ آثاری که ریشه در خصومت بین زوجین و افسردگی آنها دارد.

محققان برای بررسی این موضوع  ۴۳ زوج سالم را با میانگین سنی‎‌ ۲۴ تا ۶۱ انتخاب کردند. هر یک از زوج‎ها حداقل سه سال با یکدیگر زندگی مشترک داشتند. در بخش اول این آزمایش، شرکت‎کنندگان باید پرسش‎نامه‎هایی را پر می‎کردند که شامل اطلاعاتی در مورد میزان رضایت آنان از وضعیت زناشویی و ازدواجشان‎، مشکلات روحی قبل از ازدواج، و نشانه‎های افسردگی در آنان بود.

 در طی دو روز قبل از انجام این آزمایش، شرکت‎کنندگان در هر وعده غذایی به خوردن غذاهایی نظیر تخم‎مرغ، سوسیس، بیسکویت‎های کرمدار و سس‎های گوشتی مشغول  شدند که روزانه مجموعاً  ۹۳۰ کالری و ۶۰ گرم چربی دریافت می‎کردند. دو ساعت بعد از هر وعده غذایی، از زوج‎ها خواسته می‎شد تا در مورد یکی از موضوعاتی که قبلاً محققان در مورد آن تحقیق کرده و از مجادله‎آمیز بودن آن بین زوجین مطمئن شده بودند، بحث کنند. موضوعات مشترک مجادله‎آمیز اغلب مسائل مالی و  روابط و مسائل مربوط به فامیل طرفین بود. محققان اتاق را ترک و مباحثات داخل اتاق را فیلم‎برداری کردند تا بتوانند کنش و واکنش‎های بین دو نفر را در رده‎هایی مثل عارضه‎ای روانشناختی، مشاجره‎ای آزار‎دهنده، خصومت و یا کوتاه آمدن و عقب‎نشینی از بحث، مقوله‎بندی کنند.

بعد از صرف غذا، میزان کالری سوخت‎شده (در اثر تبدیل غذا به انرژی)، از ۲۰ دقیقه بعد از صرف غذا تا هفت ساعت بعد از آن، اندازه‎گیری شد. محققان پس از بررسی نمونه خون و اندازه‎گیری میزان گلوکز، انسولین و تری‎گلیسیرید به این نتیجه رسیدند که زوج‎هایی که به مشاجرات لفظی شدیدی پرداخته بودند ۳۱ درصد کالری کمتری سوزاندند و میزان انسولین خون آنها ۱۲ درصد بیش از زوج‎هایی است که رابطه خوبی با یکدیگر داشتند.