سایت vanityfair مقالهای مفصل دارد در مورد ولخرجیهای شاهزاده خانم سعودی – ماها بنت محمد بنت احمد السدیری. (البته اگر اسم ایشان را از روی متن انگلیسی به درستی برگردان کرده باشم.)
طبعا مقاله از آن دست مقالههایی نیست که من برای خواندن نسخه کاملاش وقت بگذارم، اما آن طور که سریع مقاله را خواندم، دستگیرم شد که ایشان عادت دارند خریدهای هنگفتی از بوتیکهای پاریس کنند که گاه به خرید ۲۰ میلیون دلار کالا و جواهرات تنها در یک دور خرید میرسد. هزینه اقامت او و دهها همراهش در هتل هم سر به میلیونها دلار میزند تا جایی که گاهی پول کم میآورد و تنها بعد از تلفن دیپلماتهای عالیرتبه سعودی، او آزاد میشود که از یک هتل مجلل خارج شود و وارد هتل دیگر شود.
طبیعی است که هر کسی حق دارد، با پولی که متعلق به خودش است یا اجازه دسترسی به آن را دارد، هر کاری که خواست بکند. انتخاب سبک زندگی هم باید در اختیار خود ما باشد و من شخصا از کسانی هستم که از استانداردسازی و یکقالب کردن انسانها، بیزارم.
اما وقتی مقاله را سریع مرور میکردم با از خودم میپرسیدم چرا کسانی که قادر به ایجاد تغییرات اساسی و بهتر کردن شرایط زندگی میلیونها انسان هستند، باید از چنین پولهایی محروم شوند و در مقابل کسانی دسترسی بی حد و حصر به چنین داراییهایی بادآوردهای دارند که حتی شأنی برای خودشان هم قائل نیستند و اصلا فکر نمیکنند، علیرغم چنان خرجهای غیرقابل تصور و تزریق میلیونها دلار به کشورهای غربی، هیچ احترامی برای خود نمیخرند و سوژه مقاله پر از نیش و کنایه رسانههایشان هم میشوند؟
چنین رفتاری را بگذارید در کنار رفتار NGOهایی که با خون دل و دهها تبلیغ، چند ده هزار دلاری برای بهینهترین کارهای بشردوستانه جمعآوری میکنند. در خبرها آمده بود که تیم کوک هم به مانند بیل گیتس قصد دارد، قسمت عمده ثروت خود را خرج کارهای خیریه کند.
یک محموله خرید شاهزاده خانم:
