امیر قلعه نویی
کاراکتر: برای هافبک خوش تکنیک نازی آباد از راه آهن تا استقلال خیلی راه زیادی نبود، گرچه جثه ی جالبی نداشت اما برای استقلال مثمر ثمر بود حتی در حاشیه سازی و جنجال! گرچه که در بازی های ملی همیشه کم داشت، انگار هیچ وقت بازیکن ملی نبود. هر چقدر که در استقلال خاصیت فرماندهی و رهبری داشت در تیم ملی مستاصل و ناچیز بود؛ چه در بازیگری چه در مربیگری تیم ملی برایش خوش یمن نبوده؛ مرد رفت و برگشت نیمکت آبی با گرته برداری از مدل سلطانیسم و با اقتدا به روحیات علی پروین، البته که تحمل ستاره های پرفروغ را در کنار خودش نداشته و ندارد؛ نکونام، مجیدی، منتظری آندو و…. ژنرال فقط سرباز می خواهد.
اگر امیرقلعه نویی در فوتبال ایرانی نداشتیم، دقیقا چی نداشتیم؟
به چه کسی می گفتیم ژنرال؟ اگر نداشتیم اورا هوشمند ترین مربی سالهای اخیر لیگ برتر با رکورد قهرمانی های پیاپی را نداشتیم؛ از سپاهان تا استقلال، اگر قلعه نویی را نداشتیم (علی) وارد فرهنگ فوتبالی ما نمی شد، اجنبی و اجنبی پرست نبود، ا امیرخان نبود چه کسی آلترناتیو نیمکت های داغ میشد؟ امیر اگر نبود جریان لیدریسم تضعیف میشد، امیر قلعه نویی اگر نبود هیبت مربی سنتی فوتبال ایرانی را در این سال ها چه کسی نمایندگی می کرد.
احمد شاملو
کاراکتر: روح معترض شعر نوی فارسی، مردی که پس از مرگش زنده شد؛ بامداد، الف صبح، شاملو، احمد آیدا… هرچه که بخوانیمش او تاثیر گذارترین شاعر اجتماعی در شعر نوی فارسی است. از رسته ی شاعرانی که قائل به وزن در شعر نبودند و اصلا التزام به وزن را موجب از دست رفتن خلاقیت در شعر می دانستند. او در مرز ظریف نثر و شعر با استفاده از واژه ها و موسیقی کهن و قرار دادن آن در شکلی مدرن، شعرهایی سرود که در اوج هماهنکی بودند.
شاملو که به شدت وامدار نیما بوده از ترجمه و داستان و حتی فیلمنامه نویسی هم غافل نبود، اما در شعر مورد خاص شاعران معاصر بوده است. او تنها شاعری است که برای تمامی سنین شعر سروده از کودکان و خروس زری تا میانسالان و مجموعه در آستانه، عاشقانه هایش و سیاسی هایش که دیگر زبانزد خاص و عام است.
اگر احمد شاملو را در شعر فارسی نداشتیم، دقیقا چی نداشتیم؟
شاملو را اگر نداشتیم چه کسی فرهنگ فولک را زنده می کرد و «کوچه» را آب و جارو می کرد؟ اگر شاملو نبود، گویی پیپ نبود و صندلی لهستانی، اصلا او خود روشنفکری است، از کودتای 32 تا همین امروز افاده ای که می شویم درهمین شبکه های مجازی با شاملو تمرین منورالفکری می کنیم! شاملو اگر نبود دایره ی واژگان همه ی ما محدود تر بود، عشق با شاملو، عصیان با شاملو ….به راستی که صلت کدام قصیده ای ای غزل…
مهرجویی
کاراکتر: نگاه به مهرجویی این سال ها نکنید، او بازمانده ی موج نوی سینمای فارسی در دهه چهل است. فیلسوفی که می داند چگونه تفکر فلسفی را در زبان سینما جاری کند، مهرجویی از آن جهت مورد توجه است که فیلمهایش مورد توافق خواص و عوام است، در عین روشنفکری حرفش را به مخاطب عادی می رساند؛ گاه در غالب طنز، گاه تراژیک، گاه دراماتیک. در هر غالبی مهرجویی خودش است. او می تواند به گونه ای فیلم بسازد که منتقدان تحسینش کنند و مردم برایش در سینما صف ببندند جمع این دو کار دشواری است که کمتر کارگردانی موفق به آن شده است.
اگر مهرجویی را نداشتیم، دقیقا چه چیزهایی در سینما نداشتیم؟
اگر مهرجویی نبود، حمید هامون را نداشتیم؛ آن شمایل روشنفکر پریشان را؟ مهرجویی نبود، مهمانی مامان انقدر پر رونق نمیشد، داریوش خان نبود، علی سنتوری را نمی شناختیم که غمخوارش شویم، اصلا لیلا کجا بود؟ اگر مهرجویی نبود ما کجا می دانستیم غم همسریابی زن نازا را؟ مهرجویی نبود عباس آقا سوپر گوشت و آن آپارتمان پیزوری را نداشتیم …
ناصر حجازی
کاراکتر: دروازه بان افسانه ای فوتبال ایران. تنها دروازه بانی که هم المپیک و هم جام جهانی و هم قهرمانی در رقابت های باشگاه های آسیا را تجربه کرده است، او کلکسیون کاملی از تمام افتخارات یک فوتبالیست را با خودش یدک می کشید و تقریبا هیچ حسرتی بر دلش نماند.
حتی در مربی گری هم موفق بود از استقلال تا محمدان بنگلادش. اما جاودانگی عقاب آسیا نه به خاطر افتخارات ورزشی اش بلکه بیشتر برای مناعت طبع و عزت نفسی است که داشت، تا آخرین نفس او زیر یوغ هیچ نام و باند و نشانی نرفت؛ سالم بود سالم زیست و سالم رفت. گوهر کمیابی که این روزها به ندرت می شود پیدایش کرد، وامدار نبودن؛ بودن برای بودن ..
اگر حجازی نبود، دروازه ها چه کسی را نداشت؟
اگر حجازی نبود روح دروازه بانی ایرانی نبود؟ حجازی نبود که تن ناپاکان فوتبال نمی لرزید ؟ حجازی نبود فوتبال کاریزما نداشت؟ اگر ناصر خان نبود معدل سواد فوتبال ایرانی چند پله سقوط می کرد! حجازی نبود؛ آبی ها اسطوره نداشتند، حجازی که نبود دروازه آبرو نداشت. من آن گلبرگ مغرورم که می میرم زبی ابی ولی…
علی مصفا
کاراکتر: مصفا از آن دست هنرمندانی است که کاملا متعلق به دنیای سینما است و در این موقعیت تثبیت شده، نماد بازیگرانی به دور ازحواشی مسیر خود را می روند و مهر خود را بر سینما می زنند، شمایل مصفا به شدت نماینده روشنفکر فرانسوی ها است گاه تقدیر، گاه خود او، این شمایل را در ذهن مخاطب تقویت کرده اند، از بازی در «گذشته» اصغر فرهادی که یکی از مهم ترین دلایلش تسلط به زبان فرانسه بوده است تا بازی در فیلم های مهرجویی که متاثر از آن فضا است و حتی این روزها فیلمهایی که خود او کارگردانی می کند.
اگر علی مصفا را نداشتیم، سینمای ایران جای خالی چه کسی را نداشت؟
علی راننده آژانس کم حرف «چیزهایی هست که نمیدانی»، رضای مات و مبهوت «لیلا»، روزنامه نگار اصلاحاتی «پارتی» که به هر دری می زد تا جامعه مدنی را بسازد، روزنامه نگار «کیف انگلیسی»، عاشق خل و چل «در دنیای تو ساعت چند است؟»، پای ثابت لیلای حاتمی، جنتلمن با شخصیت زندگی واقعی…
